De mens is een sociale soort

Sinds het begin van de mensheid leven we samen in groepen. Dit is één van de redenen waarom wij als soort zo ‘succesvol’ zijn. I.i.g. wanneer  ‘dominantie’ en ‘aantal individuen’ als criteria voor succes worden gehanteerd…

Onze sociale vaardigheden  i.c.m. ons vermogen om samen te werken, verhoogden blijkbaar de kans op overleving voor ieder individu en daarmee ook voor de groep en de gehele soort.

Er zijn genoeg andere diersoorten die ook succesvol samenwerken en aan de basis van dat succes staat altijd het vermogen om te kunnen communiceren. Want hoe zorg je er voor dat de handelingen van de ander afgestemd worden op die van je zelf? Soorten hebben daar ’taal’ voor ontwikkeld. Dat kan een verzameling kreten zijn (vogels), een heel scala aan geur- (mieren) of licht-patronen (vuurvliegjes) of bv. bewegingen (bijen).

Wij mensen hebben met afstand de meest rijke, complexe taal van het dierenrijk. Hoewel het soms lijkt of de (Babylonische) spraakverwarring die daar uit kan ontstaan ons in de weg zit, is het een uiterst effectief middel gebleken om informatie over te brengen en te delen. Gesproken taal was lange tijd de enige manier van communicatie. Het reikte zover als de wind je stem kon dragen.

Voor onze vroege voorouders was overleven hun dagelijks ‘werk’. Wat de omvang was van de groepen waarin de vroege mensen samen (over)leefden en ‘werkten’, is niet precies bekend. Schattingen lopen uiteen van 10 tot 100 individuen. Die omvang wordt o.a. bepaald door de beschikbare hoeveelheid voedsel en het al dan niet hebben van een gemeenschappelijk doel.

Tegenwoordig is het makkelijk om honderden ‘vrienden’ en ‘volgers’ te hebben … op Facebook, Instagram en LinkedIn. Maar in de echte wereld is het een heel ander verhaal. Maar hoe groot is jouw echte sociale netwerk?

Voor hoeveel mensen in je omgeving zou jij bereid zijn je leven te geven?

Dat zijn er waarschijnlijk maar een handjevol. Je eigen gezin wellicht? Een heel goede vriend/vriendin?

Voor hoeveel mensen in je omgeving zou jij bereid zijn je leven te wagen? Dat zijn er al een paar meer. Je directe familie? Je strijdmakker wanneer je in een loopgraaf zit?

Voor hoeveel mensen in je omgeving zou jij bereid zijn, zonder beloning, een taak te verrichten? Je buren? Iemand uit je vriendengroep?

Voor hoeveel mensen in je omgeving zou je bereid zijn, zonder beloning, samen te werken aan een gemeenschappelijk doel? Leden van dezelfde voetbalclub of carnavalsvereniging?

Voor hoeveel mensen in je omgeving zou je bereid zijn, tegen beloning, samen te werken aan een gemeenschappelijk doel? Nu is de groep al een flink stuk groter.

Nu zijn we op het punt waar we dagelijks mee te maken hebben: werken voor een bedrijf. Samen met collega’s van je team/afdeling/vestiging werk je aan het realiseren van bedrijfsdoelen. Zijn dat ook jouw doelen? En hoe kan het dat ‘de organisatie’ je soms meer in de weg zit dan dat je er gemak van hebt? Waarom lijkt het soms of niet iedereen hetzelfde doel heeft?

Troost je met de gedachte dat jij niet de enige bent die dat zo ervaart, want …

Niets is zo moeilijk als samenwerken!

In deel II gaan we kijken hoe de Egyptenaren dat deden.