In deel II ontdekten we dat producten steeds complexer zijn samengesteld, ongeacht het aantal modules. Deze keer gaan we het hebben over de beheersbaarheid van die complexiteit.

Laten we eens kijken wat de relatie is tussen een aangeboden optie, een product variant, de complexiteit en modulariteit.

Stel, uw product kent geen enkele optie en is in alle kleuren leverbaar zolang het maar zwart is. Waarschijnlijk duurt het niet lang totdat u een potentiële koper tegenkomt die het product fantastisch vindt …. maar…. alleen in het geel. En zoals iedere verkoper wilt u de klant ‘pleasen’ en zegt ‘akkoord!’. En daarmee is de eerste optie en keuzemogelijkheid geboren.

In de verkoopfolder staan nu de volgende optie en varianten:

Uw product ontwikkelt zich verder naar aanleiding van vragen uit de markt.

Bij een 2e optie verdubbelt het aantal varianten van 2 naar 4. Bij de 3e optie verdubbelt het opnieuw.

Nou heb ik het simpel gehouden: iedere optie is een ‘of-of’ keuze uit 2 mogelijkheden. En alle opties kunnen met elkaar gecombineerd worden. In de praktijk is dat vaak niet zo: er is bv. keuze uit meerdere kleuren en sommige opties zijn niet te combineren. Maar dit voorbeeld maakt duidelijk dat het aantal varianten al snel explodeert tot een nauwelijks nog te berekenen aantal.

Hoe helpt een modulaire productstructuur bij het beheren van al die varianten? Nou …. eigenlijk niet...

…want hoe je het ook wendt of keert, linksom of rechtsom zal een optie doorwerken tot het detail niveau waarop engineers werken. Zo kan het gebeuren dat wat begon als een eenvoudige klantvraag, en slechts een kleine variatie leek te zijn op een vorige uitvoeringsvorm, toch een flinke impact blijkt te hebben op het ontwerp. En daarmee ook op de productie, logistiek en service, doorlooptijd, prijs etc. ‘The devil is in the detail’ is zeker van toepassing bij, zelfs de meest simpel ogende, technische producten.

Dat men daar wel eens door verrast wordt, komt omdat de werkelijke, complexe productstructuur bij de meeste bedrijven niet in kaart is gebracht. Alle LEGO-blokjes liggen, net als vroeger bij ons in de woonkamer, kris-kras-verspreid over de diverse afdelingen. Ze zitten in 3D CAD ontwerpen, elektrotechnische schema’s en software-code.

Maar omdat deze blokjes niet tastbaar zijn (slechts brokken informatie) zal niemand zich ergeren aan de rommel of er over struikelen. Totdat … men er wel over struikelt.

“Maar biedt een modulaire productstructuur dan geen voordelen?” Jawel, maar die voordelen zijn voor iedereen anders:

• Verkoop: modules voor het bieden van keuzemogelijkheden aan de klant
• Logistiek: modules voor vereenvoudigen van de materiaalstroom
• Productie: modules voor parallelle productie en het uitbesteden van productie
• Engineering: modules voor hergebruik van oplossingen (en kennis)
• Service en onderhoud: modules voor snelle uitwisselbaarheid

Een modulaire bouw kan wel de complexiteit verbergen, maar niet verminderen. Uw engineers weten tot in detail hoe iedere module is opgebouwd. Welke onderlinge afhankelijkheden er zijn en hoe deze blokken gecombineerd kunnen worden, dat weten alleen uw meest ervaren medewerkers; zij zijn de ‘master builders’ (in ieder bedrijf vind je een aantal van deze helden).

De enige manier om de complexiteit te beheren, is door deze inzichtelijk te maken.

En dat vraagt om een multi-disciplinaire, integrale aanpak. Noem het Systems Engineering, Integrated Project Delivery, BIM, PLM … maar u zult moeten beschrijven wat uw product is, hoe het is opgebouwd, welke varianten u verkoopt of denkt te gaan verkopen.

Tot op welk detail niveau dat moet? Dat ligt aan uw ambities: wilt u hergebruik van kennis en engineering oplossingen of neemt u genoegen met logistieke voordelen? Tot op component niveau of volstaan grove modules? Modulariteitsindex 100% of 1%?

En onderschat het niet: het product dat u al jaren maakt en verkoopt, blijkt ingewikkelder dan u dacht!

Volgende keer belichten we productstructuur en modulariteit vanuit de verschillende perspectieven van verkoop, engineering, productie en service.