In den beginne was er niets. Het industriële landschap was woest en ledig…

… totdat de aarde openbarstte en zijn grondstoffen aan de oppervlakte kwamen. Ertsen werden staal, en staal veranderde in werktuigen. De ‘werktuigbouwkunde‘  trok sporen in het landschap.

Maar de werktuigen waren zwak, zij misten de kracht van het universum. De hemel roerde zich en als een donderslag bij heldere hemel sloeg de bliksem in. De energie van miljoenen elektronen werd gevangen en vond zijn weg naar de werktuigen. De ‘elektrotechniek‘ was geboren! 

De krachten lieten zich echter maar moeilijk controleren. De werktuigen waren woest en onbezonnen! De schepping was nog niet af !

Een enorme wervelwind stak op en toen deze eindelijk uitgeraasd was restte slechts een heel zacht, onzichtbaar briesje. Wie heel goed luisterde kon horen wat deze te zeggen had: ‘aan – uit – aan – uit – aan … ‘.

Dit lichte, onzichtbare briesje temde de elektronen en bepaalde vanaf dat moment het gedrag van alle werktuigen op heel de wereld! De ‘software engineering‘ had zijn plaats opgeëist.

Zijn er binnen uw bedrijf wellicht werktuigbouwkundigen met een ‘na mij de zondvloed’ instelling? Dan geeft bovenstaande verhaal wellicht een idee waar die mentaliteit vandaan komt 😉

En het is niet eens zo ver naast de werkelijkheid. Historisch is de volgorde correct en veel bedrijven hebben hun wortels in een puur werktuigbouwkundig verleden.

En dat zie je vaak heel goed: heel het bedrijf is ingericht om met name de werktuigbouwkundige uitdagingen aan te kunnen gaan. Maar hoe zou zo’n organisatie er uit hebben gezien wanneer het scheppingsverhaal anders was verlopen?

Nieuw inzicht nodig?  ideci